KİMLERİ GÖRDÜM
KİMLERİ GÖRDÜM
Çok insanlar gördüm elli senemde, Birçoğu korkusuz yiğit gibiydi. Kimisi bir meşale yaktı gönlümde, Kimi öz kardeşten beri gibiydi. Hepsi çeşit çeşit, kısım kısımdı, Kimisi dost idi, kimi hasımdı, Kiminde ruh yoktu yalnız cisimdi, Sanki bir yürüyen ölü gibiydi. Dünya yansa kimi etmezdi keder, İki tek atarsa bu ona yeter, Yarını düşünmez,gün bulur,gün yer, Böylesi insanlar sürü gibiydi. Kiminin hamuru balla yoğrulmuş, Kimi kırk kez düşüp,günahla dolmuş, Nerde boş sohbet var,çenesin yormuş, İçleri boş susuz, kuyu gibiydi. Kiminin dertlerden ağarmış saçı, Kiminin sırtında değirmen taşı, Kimisinin bitmiş hayat savaşı, Ruhu ölmüş beden diri gibiydi. Tartışmaya girsen hep haklı çıkar, Selam verse dahi canını sıkar, İlerleyen babası, olsada yıkar, Fitne,fesat,gambaz piri gibiydi. Kimi merhem olmaz görse yarayı, Kimi hiç kimseye açmaz sarayı, Kimi çıkar için satar babayı, Ekmeğini bana böldü,demez itin biriydi, Kimi zevke gelir şarkıdan, sazdan, Kimisi hoşlanır kargadan,kazdan, Kimseyi beğenmez fiyaka,pozdan, Ben bilirim o,bir itin biriydi. Çıkar için kula kulluk yapan var, Parayı görünce yoldan sapan var, Üç kuruşa hakikatten çıkan var, Kazancı sanki alnının teri gibiydi. Sözleri Erol’un bilene azık, Kimi yontulmamış sanki bir kazık, Ah,yanarım bilinmyen emeğe yazık, Son geçen dört semem zindan gibiydi. 2.9.2016 Erol Köktaş |