Bir yağmur hevesiydi geceden düşlerim
bir buluttu başımda dalgın dalgın gezinen
saatsiz vakitsiz esmer bir kimsesizlik ti ruhumda açan çiçek
beni hapsolmuş şehirde bensiz bırakan
ve bir telaşla yağan yağmurla silip süpüren kalan heveslerimi...
....
dağların ardında mı nehir in sonunda mı müjdelelerle neşeler
bilinmez ki hikaye başlamadan biterse
bir yalnızlık öyküsü bir gün cana yeterse
papatyalar açar mı gönlümüzde kim bilir
yağmurun coşkusuna bin bir ağaç ses verse
dökülür şu gözlerden mutluluğa nağmeler
damla damla inerken yıldız olup yükselir
kimsesizlik rüzgarı kaybolur çayırlarda...
....
tahammül sınırları hicranla karılırken
gölgeler gözlerimde kirpikle sarışırken
belki bilinmez ama bir ay doğar aniden
ışığı doldururum testi testi mehtaptan
kucaklar sevgileri çıkarım ıssız yoldan
derken saçlarıma dolanan güller teller dillenir
belki solan bahtımın bam telleri seslenir
kim bilir ellerime mutluluk kenetlenir
bu yalnızlık öyküsü böylece kilitlenir...
NURTEN CAN.