Ay sonu geliyor,heyecanlıdır şimdi bizim serkeş
sağ cebi yırtık olan ceketini değiştirir artık
belki de içeriden bir dikişi vardı
şarap sokmak için kestim derdi daima
bu yalandan hiç vazgeçmedi




boşu boşuna gidiyor bankaya her defasında
ilk okulu bile okumadı bizim serkeş
hanımının maaşı desem yok
sevmeyi de beceremezdi hiçbir zaman
ama heyecanı hiç bitmezdi ay sonları
bu adamın halinden ben anlamam





bir gün gelir konuşur böldüğü denizleri anlatırdı
bir gün susar yürüyerek ağlardı





serkeş,konuşmasını da tam beceremezdi
benim karının memeleri çok büyük der dururdu bazen
sus deriz,işaret yaparız o yine de anlamazdı
bizim serkeş bazen görmez bazen de duymazdı




her pazar akşamı camiye uğrar hocanın elini sıkardı
pazartesileri kilisenin tatil olduğunu da bilirdi
ağlama duvarını da bizim serkeş boyadı
birgün takke takar
bir gün inanmazdı
serkeş gel otur desem
beni de anlamazdı






gitmek apar topar olabiliyor bazen
ceketini bile unutabilirsin masada
aklına gelmez öyle her şey
sen heyecandan sanırsın giderken gözlerini
o korkudan titrer ağlamaya yüz tutarak
ay sonu olur vedalar mezar bekçilerine
bir kız gelip su ister misin diye söylenir peşinden koşarak





ağlamayı burada öğrenmiş serkeş
bizi maaş almaya gidiyorum diye kandırarak.













ağustosikibinonaltı’