Keşke annemin bana anlattığı masallardaki hikayelerin sonu gibi olsaydı her hikayenin sonu.
Çadılar , kötü kraliçeler , kalpsiz krallar
hep annemin anlattığı o masalların
en sevmediğim kısımların’da kalsaydı keşke.
İyi yürekli prensesler , yaşlı ve iyi niyetli ihtiyarlar , söz dinleyen çoçuklar
keşke masallardaki gibi kazansaydı her hikayenin sonunu.
Keşke kendimi bir çoçuk olarak sonsuzluğun içine haps etseydim.
En büyük hüsran’ım oyunun en güzel yerinde annemin beni eve çarması olsaydı.
En büyük hayal kırıklığım oyunçakçı’da beğendığım o bebeği alamamak olsaydı.
Oysaki kücükken en büyük hayalim büyümekti .
Şimdi ise
çoçuksu mutluluklarımı taşıyan o treni yakalayıp
tekrar bir yolcusu olmak en büyük hayalim.
Ama tren gittiğinde geri dönüp başka yolcu almazki .
Bak ANNEM .
Hayat bana anlattığın masallara hiç benzemiyor muş .
O cadılar , o kötü kraliçeler gerceği anlatıyor muş meğer .
Güzel biten hikayeler , iyi insanlar ise hayatın bize sunduğu sus paylarıymış .
Ama ümidin olduğu yerde hayat çiçeği asla ölmez .
Yüreğimi ümitler süslüyor ANNEM .
Bir gün bir masal kadar güzel bir hikayenin sonunu ben kendi kalemim ile yazıçağım.