"Gözlerde yaş yoksa, ruh gökkuşağına sahip olamaz..."

İnsan buruk bir haykırışla
Gelir bu köhne dünyaya...
Hüznün binbir yüzü yansır ruhuna.
Tatmamak mümkün mü böyle bir acıyı,
Ruhundaki hüzün büyür bedeniyle birlikte
Beslenir yüreğini dağlayan gözyaşlarıyla.

Ta ki hissedene kadar yüreğindeki fazlalıkları
Unutmak ister ,unutamaz ;unutamadıklarını
Yüreğinde yer açmak ister yeni duygulara
Bu terk etmenin bir başka biçimidir …

Fazla olan bırakılmak istenmeyince,
Acı verir insanın bedenine.
Acısız olmaz mı ..? Olurdu belki de
Eğer terk etmeyi sevgiyle kabullenip,
Bırakabilseydik uçup giderdi kendiliğinden,
Acı da, hüzün de doğmazdı o zaman
Bunu yapacak güç var mı ki yüreğinizde .

Terk etmek gerektikçe…
Tutunmak en ağır ızdıraptır
Güzel olan her şeyi yok edercesine
Tutunmaya çalışmak.. Acı verene,
Bırakılması gerekenlere,
Farkında olmadan tutunmak ise
Acıtır,eskitir ruhumuzu ince ince.

Budur asıl acı olan da
Sevmek değildir bu aslında
İntikamdır ruhun bedenden aldığı
Çekilmez hayat karmaşası arasında
Acısı,sevinci ve hüznüyle tüm yaşananlara
Bazen zamanı durdurup bakmalı; insan,
Ne kadar fazlası varsa içini kemiren
Yeter demeli ruhunu tutsak alan duygulara.

Ve yeniden doğmalı umarsızcasına
Yağmur sonrası güneşe inat yükselen
Güneşle yağmurun yasak aşklarının meyvesi
Sislerin ardından doğan rengarenk ALKIM gibi.