Derin bir uykudan uyanıyor gözlerim
Ne rüyalar gördüm, ne kabuslar
Ta ki şimdi anlarım bir vakit yok olduğumu
Sayıklıyorum işte gece ve gündüzlere inat..

Bir akşamüstü uçurumun kenarında tek başıma,
Ayağım tam kayarken biri el uzatıyor
Evet gölgelerim, yalnızlığımın ilk şahidi
Sığınabildiğim tek şeydir gölgeler..

Yağmur hızla çarpıyordu insanların üzerlerine
Dinmemişti henüz yağmur, ama şimdi dinmek üzere
Gökkuşağını arıyordu herkes umudunun ötesinde
Evet gökyüzü’de bir yansımaydı aslında..

Anlamını bilmediğim kelimelerle beynim dans ediyor
Hiç tanımadığım insanları düşünüyorum günlerce
Evet bu bir teşhisi konulamayan hastalık
Evet evet..! ’Yalnızlığım işgal altındadır..’

Rüzgar’ı zaten oldum olası sevemedim hiçbir zaman
Çünkü, okuduğum kitapların sayfalarını çeviriyor
Saçlarımızı bile dağıtıyor ne diyorsun sen!
Evet buna gölgelerim çok rahatsız..

Zaman önemli değil benim için biliyormusun?
Hem önemli olsa kolumda bir saat’im olurdu
Ama yok olmamalıda çünkü,
ben zamanı gölgelerimle aşıyorum...

Bir çocuğun acılarını hissediyorum günlerce
Ve sen Ey! yalnızlığım, acılarımın ortak dili
Gözlerim bir çocuğun acılarını izlerken,
Bilin ki yalnızlığım işgal altındadır..

Osman Bulut