nefret paradoksu
sen artık hıc bır sozu kaldırmassın
nefretimin il sınırında onurumu eze eze yüreğimden bir aşk gidiyor dilim kilit aklım varoş Ayaklarımın altında bir adam adamlığını sinmişliğin fışkıran ölümcül ağırlığının kaşif faşim sancılar sana tutunmadım senı terkettim bir şiir yazarım yokluğundanda ağır sözcüklerim geveze can sıkıntıları..yakasından... kirpiklerim Tel örgüler acılar biriktirimi Yosmanın ağına takıldı, suret-içalıntı bir anıya sarılarak hücrelerime çoğul revolverler! Rabbim Ben Affetmeden Affetme Beni! ey ben!git benden... Öfkesiyle dağılan Rebeze doğa paradoksu reddeder cunku sevgılı ve ben paradoks oluştururuz |