Yüzüne söylemek isteyip de söyleyemediğim sözlerle dolu ortalık
Ne yana dönsem bir özlem cümlesine , bir hasret şiirine çarpıyorum
Ne zaman azat etmeye kalksam beni senden , daha çok bağlanıyorum
Yüreğim üşümeden , sensizliğe buz kesmeden gel yar , yalvarıyorum

Çaresizliklerime boğulmamayı öğretemedim henüz
Sesinin hasretliğine can çekişme nöbetlerindeyim
Sensizlik fikrime zarar cümleler peydahlıyor gece gündüz
Uğruna can vermeye de can çekişmeye de razı yüreğim

Seni sensiz yaşamayı öğrenmeden , gözlerimdeki sensizlik sansürünü kaldır
Tüm umutları alabora olmuş balıkçı çaresizliğimi bertaraf et
Gelecek günler için hüznü değil mutluluğu zimmetime geçirdim diye yargıla
Ayrılığa kalansız bölünen yanlarıma daha fazla acizlik rolleri oynatma

İsli bir cezvede iki kişilik kahve pişiriyorum her gece
Biri gelmeyişine , biri sevmeyişine
“Kim bilir” diyorum “belki bir gün aklı erer , yüreği yeter
Başkalarının girmek için can attığı bu yüreği sevmeyi dener “

Can Çalışkan