Huzurun bağrına konup göçeydik
Cana can vermişti dost ellerimiz
Keşke havalanıp göğe uçaydık. Her mevsim açardı can güllerimiz Yârin geçeceği yola saçaydık. Serinlemek için nehre dalarken Derdi, kederleri yele salarken Komşu bahçesinden erik çalarken Ayrı ayrı yoldan eve kaçaydık. Senin için vardı gönlümün köşkü Bilirdin yüceydi sinemde aşkı Çok özledim şimdi muhabbet, meşki Huzurun bağrına konup göçeydik. Hüzün sarar akla gelince dünler Keşke geri gelse o güzel günler Dün gibi olsaydı keşke bugünler Gelecek yıllara çığır açaydık. Sen, ben, o, biz olduk toyda düğünde Bölüştük lokmayı canda öğünde Huzuru sağarken arşın göğünde Dost için her zaman serden geçeydik. Ben sana dağ gibi, arkadaş derken! Memleket aşkıyla yürüdün erken İçim sızlamıştı veda ederken Son demde seninle bir çay içeydik. Ahmet MORAN Şiirimi günün şiiri olarak seçerek beni onurlandıran Edebiyat defteri seçki kuruluna ve okuyup yorumlayan tüm şiir dostlarına sevgi, saygı, selamlarımı sunuyorum... |