Şiir bilmezdik Çocukken biz
Şiir bilmezdik
Çocukken biz Roman olduk büyüyünce Sürüklendik öykülere karga tulumba Kirlendik kör vakitlerinde gecenin Karanlık hüzünleriyle Gebe kaldı ruhlarımız Sarhoşken Sevdanın sır kapılarında Takati düşmüştü gözlerimizin bakarken Prematüre doğan İnsanlığa Bakıma muhtaçken gelişememiş duygularında Yoğun bakımın küvezinde Olgunlamamış ham beyinlerinle İşte tam da burada şiir’i sürdü ateşe AŞK Pişmesi için insanlığa |