ellerin esrarengiz bir orman
içinde sevgi girmemiş ağaçlar var
bir yangın başlıyor derinden
söndürmek için
bitirmek için
ağlıyorlar gökyüzünden
yüreğime düşen bu parçaları
taşıyamam,kaldıramam
şafağın bittiği bu yerden
bakış açılarımı geri alamam
bir gülen bir ağlayan
kutsal saydığım bu bitmez kavgam




üşüyorsun bu ateş yerinde
ellerin titriyor incelikten
dişlerinin bu derin dansı
kirpiklerine kadar sallanıyor
küçüklüğümün salıncağı
bu sefer boş kaldı
bulutlar döküldü gökyüzüme
tırnak aralarım beyazladı
bazen bir adam dokunur içime
kadınları bozguna uğratacak
ellerin oldukça beyaz
renklensin desem
moraracak





gözlerin nefes alamayacağım kadar dar
taşınacak mülteciler için geniş
gizli gizli yaptıklarımı görmez
açıktan olanlar onlara göre
yangın desen ondan hariç
her ölümden tekrar doğan
esrarengiz bir ezgi
rüzgarı kulağıma fısıldayan
ateşi yangına çağıran
akşamdan kalma harflerim
şimdi uykudalar
hala cesaretliyim
yeniden doğacak kadar





demleme yalnızlık seviyorum
çayın sallaması olmaz
yalnızlığın dili olsun
bir sıcaklık değil bu
içtikçe yanacak
yalnızlık tek kişiliktir
çok kişinin oynadığıdır aşk





bazen küçük bir kız çocuğu oluyorum
uçurtması takılmış
yangın yeri bir ormanda
kırmızı bir uçurtma
ateş gibiydi
avcılar geliyor sonra
kanatlarımdan vurulurum
bir kuş olup uçacakken
heves yerimden vurulurum





bir dal kırılıyor içimde
kanamaya başlıyor
ağır aksak çıkıyorum
dudağının deydiği bu yaprak kentini
ellerimle yakıyorum
ve yalnız ölüm seçip
yalnızlar çayını içiyorum





’ben sana hep üşüyordum,
çünkü kıştım.
nakıştım, bakıştım…
inkar etmiyorum da bunu..
seni sevmek gibi büyük işlere kalkıştım..
ve lütfen inkar etme
sana en çok, en çok ben yakıştım’




’Gök çe’