Hüzünlü kentin kadınlarıruhumun altında kanayan yaralarım var el değmemiş acılar zakkum kokulu baharın solan yaprağından düşen gölgem gibi turuncu gül bahçesine küsen kuşların sessizliği kadar acıklı hayat yaprağına dadanan zemheri güzü güzel bir kadının yüzüne yansıyan yalnız bir kent ve içi boşalan tüm şiirlerde kesif küf kokan hüzün az önce sana uğradı sol yanım yalnız kentin hüzün çiçeklerine mavi yıldız serptim suskunluğun küsen bahara kafa tutu sessiz çığlıkların mavi göğün yüreğini yırttı ve sen yağdın avurtları çökmüş gülüşüme lirik bir tebessüm öptü yüreğimi ve ben gömüldüm Mahmudiye Düzkaya |