yok olma fikri aklımı zorluyor
içemeyeceğim bu zehri aş’ı
aklım diyor ki, varlığın gereksiz
belki öldüğüm yerden devam ederim
aklım diyor ki, hiç bilmediğin bir şehire taşın!
gözaltlarımın mora çalan rengi
umudun gömüldüğü yerdir hey
insan bazen ziyandır, bazen elinde
bazen uyurken titremek, bazen belkilerle
değeceksen elden önce kalbe değ.
velev ki öyle usandım itilirken uçurumdan
canımı tırnaklarıma takarak tutunmaya
bıraksam kendimi, gelip bulamaz kimse
belki adresim unutulur, sürülüp hivli cümlelerde.
havalar mı soğudu, aynı hırkamla uyuyorum
düşünmektendir, yıkadıktan 1 saat sonra saçlarım yağlı.
tam gülecekken kaderin kaşları çatık
sevgi nedir bilmeyen bir adamdı
birkaç kelime konuşulur ve
birkaç kelime sonra, kalbi deli kaçık.

-benim sanırım bazen hiç kimsem yok’tur-