DURCEZM'İ ?
insan, küçük bir varlık.
usanmadan, zahmet ediniyor kendine yaşamı. bilmez ki, abartıyor pekçok şeyi. oysa, kabarık ifadeleri ya hayır’ı anlatıyor ya da evet’i.. doluyor, dolduruyor insan. kendi sesinde boğuluyor insan.. kavgası içinde başlıyor onun; alabora olmasın, geçsin kan göllerinden, varsın diye, nefesi. yularından asılmış gibi gövdesi, daima geleceğe bakıyor. hangi sebeptendir ki, bu yüreğimizin öne öne meyli? şu merceklerimizi arka kafamıza koysalar koşmaz durur mu ayaklar? ben, bilmem. düşünürüm. ve derim ki, terkisine önyüzümüzden oturmayalım gündüzün, hem yol alalım hem uzanıp yıldızları sayalım; koşmadan, tozmadan, tozutmadan.. |