DİNYAĞKUS
hayatımdaki tüm acılar çıkıp yerlerinden,
çöreklendiler zihnime. birer cümle yer bulup tamamını doldurdular tablonun.. bir kadın balkonundan silkeledi bezinin sofrasından, camları kırıkları.. bastığım her izimden ayağımın battı, tenime tenime.. öyle kalasım geliyor bugün, hem de uzuncasına; suskun. basık. hareketsiz. haydi kalk emri yok içerimde. sana diyorum diye yükselse bile, öylece oturacağım sahibesimin gözlerine dalıp boş boş.. yapamam gelmeyin dinlemem gitme kötüsün.. neden bunlar çıktılar yerlerinden, kilitsizin küpünden bir kapı aralığından mı sızdılar. bana hangi duvara baktığımı sormadılar oysa kırmızı rujumu üçüncü tavana asmıştım çizgilerinden. sewemedim.. affedin. hiçbir şeyi, bütünüyle.. |
harika ötesi bir ruh akımı var şiirlerinizde,,inanılmaz bir şey::))
şiire diyeceğim şu ,akıl olmaz da
yinede yazayım::)))
yaklaşık sonuç en iyisi,
bütünlük denilen şey boş boş bakınan iki cümle sentezinden başkası değil,