DIŞ ÜVEYSİ..
sökülüyor kollarımdan aşağıya bedenim.
her bir parçam varlığını yüklenip ayırıyor olsa da beni kendimden, savaşıyorum. cephe arkasında, klik yorgunluklar çökeliyor hafızama.. kaldırır mıyım aldırmadan, vur pençe misliyle.. ha düştüm ha düşüyorum.. umudum o ya, tek çizgide hemfikir kılacağım adımlarımı; kuyulara kuyulara ve oradan sulara sesleniyorum: ay karanlık, değil¡ |
ilk anlarda gerçeğin rengi acı gelse de,bir gün gölgeye çeker insanı,
şiirde onu anlatmış,kuyularda beklenen gerçek ışıklar,
övgü yazıcamda yorumları okuduğumda her insanın kendine özgü bir sözü vardır diyesim geldi,
ama yinede nadir ruh yazıtları okuyorum bu sitede ben çok çaylak bir öğrenciyim daha ::))
iyi ki varsınız kitap oluşursa alıcam::))imza içinde gelirim::))çok çok desem de,çoklar içte gizlidir ama böyle yazılıyor..)))çok yüksek salıncaklarda beslediğim::))) sevgimlesiniz