Muhafız Korkuluğuderin çizgileri olan bir sûret ve karanlığın yatağını bozmuş ay korkuluğu nasıl da gölgedir birbirlerine kirli tokalaşmaların kalın omuzları kucaklar bütün günü sokakların sırtındaki yarım asırlık kaldırımlar bırakmaz geçmişi ayakta duramayan çatılardan güneş göremeyen pencerelerden sızar gece uzanır kendi köşesine bir radyo frekansı ise dağıtır üzerimdeki kara bulutları içimin sirenleri göğün sessizliğinde yankılanır kulağımın pası silinir seksenli yılların klasikleri ile sözlerin kördüğüm olduğu rafların tozları örtündüğü eskimiş ama eskimeyen hatıralardı s/aklayan beni şimdi ; gelip gelip yutkunduğum konuşmalarım sus zamanın kırbacıyla kanayan yaralarım geçmiş oysa ölçüsü alınmış bir hayattı üzerime giydirilen muaf’ım . . . ! 18/04/2016 eMİNeYZAMAN 11;00 |
Yaşam tamamlamamız gereken evre ve karmalarımızla yürüyoruz bu yolu.
O yüzden muaf olmak yükümüzü hafifletir diye düşündüm tabii başarabilirsek..
Güzel bir şiirdi yaşam adına.
Tebrikler sevgiler şairem.