Deli Gönül
Kışlar bahara erer sarı laleler güller
Zülüf nazla ağarır canana ağlar gönül Ab_ı revanda şevkle gül saçsa da bülbüller Ruhlar bedenden göçer yol bilmez deli gönül Dosttan gelen ağuyu bal eyliyor dilinde Tek ikrarı sevda’ya gezer seher yelinde Tarumar gül bahçesi dikeni gül elinde Kefeni gurbet biçer gül bilmez deli gönül Maziye yanar her an dili dilber havalı Sorsan kendide bilmez niye bahtla davalı Yüz kitapta okunsa cevap bulmaz ahvali Akıl zay olur kaçar hal bilmez deli gönül Üveyikler şakıyor menevişin tülüne Bahçede leylak moru hayal düştü diline Varsıl günde uzanan eşin dostun eline Uzansa gamı seçer el bilmez deli gönül Kudret kelamı yazmış kimseye söylenmez söz Güne ağarmaz gece tebessüme hasret göz Tohuma yeşil vermez kırılmış evrene öz Hasadı yanmış uçar çöl bilmez deli gönül |