Sahipsiz Mektuplar / 6- Mektup No:6 - Anneme… - “Dünyanın en değerli varlığına…” Sen sormadan ben sorayım, madem anne biliyorsa Dert başımda dolanmaktan neden bıkmaz oldu ana. Üzülme sen, sordum yalnız; ne çıkar çok geliyorsa? Nefesimi kesse de dert, canı sıkmaz oldu ana. Bir kez karşı çıkmış olsam, kaderin “yok” deyişine Bir kez “olmaz” demiş olsam “mutluluk çok” deyişine Kızar mıydım dostlarımın “gözümüz tok” deyişine? Ama gözü doyanların sesi çıkmaz oldu ana. Ne söylesem, birileri alınıyor derdi gibi Kime sorsam başı mamur, alemin tek merdi gibi. Ah be anam, ben istedim; Rabbim fazla verdi gibi Yine de sen çok üzülme, o da yıkmaz oldu ana. Ana, ben ki beşiklere belediğin tek oğlunum Onur denen ak süzgeçten elediğin tek oğlunum Ben ki yüce Yaradan’dan dilediğin tek oğlunum Bil ki helal yemiş oğlun yere bakmaz oldu ana. Ana, sana ne söylesem eksik kalacak bilirim “Bir derdim var ana” desem, gözün dalacak bilirim Sen ağlarsan, bahar senden umut çalacak bilirim Çünkü yağmur yağsa bile seller akmaz oldu ana. Ana, üzme sen kendini; büyür olduk fark etmeden Biz de görür olduk ömrü, akıl çok geç çark etmeden. Tek hatam var, yorgun gönül kâinatı terk etmeden Ateşimiz cürmü kadar çıra yakmaz oldu ana. 28.03.2008 Beylikdüzü |
Günümün şiiridir;
Üslubu ve duygusunca...