Kırıldı güvercin kanatları yorgun gönlümden düşüp
ardımda bıraktıklarım diz çöken ömrüm gibi
kırıldı budanmış ömrüm göz kapaklarıma çöken hüzün kirpiğimden düşen o son damla gibi zaman zaman gölgelerin oyununa dalar boşluğa takılan bakışlarım ve raks eden renk cümbüşü başlar buğulu bir bulut çöker gözlerimden düşüp sarmalar düşlerimden düşen her zerremi yorgun argın güvercin ömrüm tüner ardından kirpiğime asılan o son damlaya takılır katre_i matemim her insan kendi hüznünü içinde yaşar ve öyle anlar yakalar ki bizi söz sükut olsa da gerçekler sırıtır maskelenen yüzümüzde sözler susar yüzler konuşur kimi zaman yorgun argın güvercin kanatları dökülür ömrün mahmudiye düzkaya |
Şiirin verdiği hava, sevginin bahar esintisi gibi.
Beğendim…
....................................... Saygı ve Selamlar...