Sensizliğin en acı saatlerindeyim yine
Zaman, zehir misali akıyor içime
Ben kaçmaktan yoruldum
Yelkovan akrebi kovalamaktan usanmadı

Her geçen saniye kulağımda yankılanıyor
Ürperten bir sesi var, sinirimi bozuyor
Anla, o kadar sessiz işte
Başıboş bırakıp gittiğin bu odalar

Yatıyorum yatağıma
Battaniyeyi kafama kadar çekiyorum
Kaçıyorum bu sensizlikten
Nefes almaksızın, iki büklüm yatakta

Artık erkenden yatıyorum akşamları
Alıştırmaya çalışıyorum kendimi uykuya
Uyumak ne kadar zor ise
Uyanmakta bir o kadar kolaydı sabahları

Vazgeçtim kaçmaktan
Anladım ki
Ne acı dolu uykular unutturuyor seni
Ne de, günün ilk ışıkları alıyor hüznümü

Yoruldum!
Bugün, ilk kez yoruldum seni sevmekten
Zamana karşı direnmekten, yenilmekten yoruldum
Çabalamıyorum artık unutmak için
Alışıyorum...