Küflü hayatlar
Kalbim şimdi vücudumdan
Söküp atmak istercesine kendini Gözbebeklerimde atıyor Kalbim ağrıyor Tanrı’m Umulmadık dar vakitlerde Gülüşümün ortasına bayrak diken mutsuzluğum aniden sobeliyor hüzün yağmurundan kaçan ruhumu Hiçbir ağrı kesicinin dindirmediği dindiremediği sancılarım Makas gibi kesiyor umudumu .. Kabuslu rüyalarımın reklam molası bölünmüş uykularım .. Pamuktan kalbim küf tutmuş Ve kabarcıkla dolmuş kanamaktan. . Kurumuş parmak uçlarımdan dökülen çiçekler Sararmış ruhum ve solmuş yüzüm Tanrı’m büyümek dedikleri şey kanamaya alışmak mı, Kaynatıp asmak mı ruhu güneş gormeyen yerlere Sahi Tanrı’m büyümek ne ? Ve son sözüm Hayat bazen çok zor Tanrı’m Ama Sen iyiki varsın |