hüzünlerinizin sabıkalı olup olmaması
yalnız kalmayacağınız anlamına gelmez...

bir şiire kanarsın bazen
bazen de şair olasın gelir dizeler boyu



en çok ta geceyi yakıştırırsın hüznüne
ve pire için yaktığın yorganlarda ısıtırsın düşlerini



deniz ararsın bazen sevdiğinin gözlerinde
bazen de kıyısına vuran gülüşünü



içtima edersin isim verdiğin tüm yıldızları
tuttuğun tüm dilekleri yüzdürürsün inandığın tüm masallarda



gün gelir isyan edesin Tanrıya
avazına çığlık
ayazına kış olursun içindeki zindanlara



ağlarsın yine bir başına
tıp kı bir başına sevdiğin gibi



şöyle
en fiyakalısından bir selam daha çakarsın yalnızlığa
okkalı da bir tekmil verip devam edersin kaldığın yerden kala kalmaya



canın fena halde dost çeker
heybende arar durursun zulaladığın deniz yürekleri
parmaklarının kavrayamadığı her dokunuşta bir martı daha ölür gözlerinde
ve sen bir kez daha boğulursun sığ denizlerinin girdaplarında



ağlarsın yine bir başına
tıp kı bir başına sevdiğin gibi



söyleyecek kimse olmasa bile söylenecek çok şey var dersin bazen
nasıl başlayacağını bilemesen de
her söylemde sevdiğinden başlarsın cümleye
ve uzaklardan bir kez daha bakıp kocaman bir iç daha çekersin ciğerinin en temiz köşesine



bıkmadan
usanmadan
bir yalnızlık senfonisine daha yelken açarsın ruhunda
kimsesiz bir yıldıza daha tutunup isim verirsin notalarında



sevdiğin hiç bilmez
bilemez ki parlayan bütün yıldızlarda adını yaşattığını



ve sen
şöyle bol köpüklüsünden bir acı yalnızlık daha höpürdetirsin yine bir başına
tıp kı bir başına sevdiğin
ve tıp kı bir başına öldüğün gibi…






ilhanaşıcımartikibinonaltı