Kurumuş dal gibiyim.
Kurumuş bir dal gibi şu hazan mevsiminde
Şimdi ben bekliyorum, bir rüzgâr çıksın diye Hüzünlü mevsim gibi sarardım soldum gayrı, Şimdi ben bekliyorum bir rüzgâr çıksın diye. Yeşermez bir dal iken ne bahar ne yazımda Kalmanın faydası yok, durduğum ağacımda Kimseye yük olmadan ömrümün hazanında Şimdi ben bekliyorum bir rüzgâr çıksın diye. Her bahar gelir gelmez yemyeşil yeşerirken Kurudum yaz baharda, bir konca veremeden Bir mevsim daha geçip dağlara yaz gelmeden Şimdi ben bekliyorum bir rüzgâr çıksın diye. Ömrümün sonu gelmiş açmayan gözlerimi Çürütmüş zaman denen beklerdir torak beni Çürüdüm yağmur yaştan unuttum geçmişimi Şimdi ben bekliyorum bir rüzgâr çıksın diye. Aklımın köşesinden geçmezken şu hazanım Bir baktım gelmiş birden şimdi ben yaralıyım Ne yapsam çarem yoktur geçmiyor yaralarım Şimdi ben bekliyorum bir rüzgâr çıksın diye Kul Yüksel beklemekte, rüzgârlar eser diye Bekleyen kara toprak, benimle doysun diye Yaşamak haram bana görmeyen gözlerimle Şimdi ben bekliyorum bir rüzgâr essin diye. Ahmet Yüksel Şanlı er 08 Mart 16 |