Uzaklaşıyordu git gide

Korku dolu gözleriyle karanlıkta kayboldu

Hırpalanmış yorgundu yüreği

Dinlenecek bir omuz aradı yıllarca

Yaslanacak koca bir çınar yada bir kuru dal

Ama yoktu.



Savaşını verdiği hayatın malubuydu

Üzerine geliyordu insanlar

Avaz avaz susuyordu

Gecelerin sesizliğinde fal taşı gibi

Açılmıştı gözleri

Yalnızlığın galibiyeti sıyrılıp uzaklaştı geceden



Uykusuzluktan kan çanağı gözleri

Kıskandırıyordu güneşi ve

Güneş doğmakta kararsız

Çiğ taneleri terk ediyordu yaprakları

Yorgun bedeni bir ağaca dayandı

Islaktı avuçları.



Sonbahar gibi solgun benzi

Saçları darma dağın

Darmadağındı yüreği

Hayli zaman olmuştu gülmeyeli

Hayli zaman sevgiye susuz

Çatlamış kurumuştu dudakları

Yere düşen cesaretini kaldırdı yerden

Üzerindeki nefret örtüsünü yırtıp attı

Tozunu aldı kalbinin

Kararlıydı sevmeye kadın.



Etrafındaki ötüşen kuşları dinledi

Dilinde bir şarkı

Yapraklar arasından güneşe gülümsedi

Bir den silkelenip kalktı yerinden

Tutundu ağacın dalına

Sevmeliyim dedi sevmeliyim

Zaman çok kısa

‘ işte o gün girdim kadının hayatına ‘



Yalçın BİRİCİK..........................22/02/2016