Anneme... 42. Yıl
Bu şiirimi, 42 yıl önce kaybettiğim ve özlemini hep kalbimde taşıdığım annemin vefatının yıldönümündeki duygularım... 55 Yaşında hâlâ yetimim...!
Bir bilsen kırk iki yıl nasıl geçti sorma hiç Köşelerde boynumu büke büke ağladım Kimi bir yetim dedi… Kimi sokaktaki piç Çaresizce gözyaşı döke döke ağladım Sanki insan değil de ruhsuz kemikle etim Keşke yalnız ben olsam duygular bile yetim Ne köylüm sahip çıktı ne de şu memleketim Gönlümde çiçekleri söke söke ağladım Dört kardeş yetim kaldık hem de tek başımıza Hiç kimse aldırmadı akan gözyaşımıza Bir koca köy şahittir kader savaşımıza… Bu kader benim diye çeke çeke ağladım Her günümüz bir zindan ışık ise mum gibi Dert keder de bol ne var! Denizdeki kum gibi Annemin hasretini… Sanki bir tohum gibi O körpe yüreğime eke eke ağladım Aklıma hiç gelmezdi ne bu gün ne de yarın Hep son durağı oldum hüzünlü duyguların Bir yandan da içimde çıkmayan kaygıların İlmeğini boynuma taka taka ağladım Ne hayattan tat aldık ne bir gün mutlu olduk Öyle bir ruh hali ki! .. Deniz gibi…! Boğulduk Bazen eve gitmedik bazen evde kovulduk Bazen de nehir gibi aka aka ağladım Sakın deme yeni mi varıyorsun farkına O duygu hiç bakmadı: Ellisine… Kırkına Ne düğün dernek gördüm ne de elimde kına Hep ellerin eline baka baka ağladım Her zaman bomboş kaldı dolmadı ki hiç yerin Unutmadım acını… Hep taze ve çok derin Hepsi tek tek yıkıldı yaşadığın evlerin Harabelerinde ateş yaka yaka ağladım Meğerse kaderimmiş nereden bilecektim Köyde her çocuk gibi oynayıp gülecektim Öksüz kaldım her şeyi bir bir sineye çektim İçimde bent oldular yıka yıka ağladım İşte böyle be anne şu hayata yem oldum Bazen bir deli oldum bazen bir sersem oldum Onun için hayata düşman oldum… Kem oldum Her zaman yumruğumu sıka sıka ağladım Şair/Yazar: Erdal Koca |
Hep arkadas politikasi uygulaniyor gibi,
siire not verilmiyor, siire deger verilmiyor mu yeterince diyorum...
Erdal beg galiba sadece annesiz olanlar degil, Edebiyatimiz da öksüz kalmis...
Saygilarimla,