YEĞEN
En büyük hazine, bildim onuru
Başımı kimseye eğmedim yeğen Söküp atamadım, özde gururu Şu koca Dünyaya, sığmadım yeğen Güzelliğe saydım, siyahı alı Sallayıp ağacı kırmadım dalı Bir hırka bir lokma, tattım helâlı Haramdan zerreye, değmedim yeğen Doğruya yâr oldum, hep arım için Kısmadım sesimi, akarım için Eyvallah demedim, çıkarım için Tekeye yanaşıp sağmadım yeğen Hukuksuzluğun kol, kestiği yerde Yüreklerin nefret kustuğu yerde Yüzde doksanının sustuğu yerde İçimde vicdanı, boğmadım yeğen Arındım benlikten, nefsimi ezdim Hırs denen belayı kurşuna dizdim “Malda yalan mülk de” gerçeği sezdim Sırtıma kul hakkı, yığmadım yeğen Âlimle cahili, yek tutar mıyım? Dostu yarı yolda, hiç satar mıyım? Komşum aç yatarken, tok yatar mıyım? Böyle bir anadan, doğmadım yeğen IŞIK ruh tendeyken değişmez huyum Boz bulanık akmaz, durudur suyum Ezelden ebede, varımla buyum Hışımla gürleyip yağmadım yeğen Azimet IŞIK 08.02.2016 KUMBABA ŞİLE İSTANBUL güz geldi geçti hep nazlar ile baharda hazana uğradık yeğen içimiz yandı cevirdi bizi küle kimseye diyemedik be yeğen...ay/su |
baharda hazana uğradık yeğen
içimiz yandı cevirdi bizi küle
kimseye diyemedik be yiğen
ah be yiğen ah ne güzel düşmüş dizeler sayfaya
gönlümüzden geçeni iliştirdik kapına
saygımla sevgili kalem