Yüzyıllık Yalnızlık

Yüzyıllık Yalnızlık’ı okuduğumda gerçeklikle düşsellik arasında gidip gelen, gerçek ile fantastik olayları aynı inandırıcılıkla, aynı doğallıkla yaşam üzerinde bir arada kaynaştırıp bütünleştiren bir kurguyu gözlemledim.
Kolombiya asıllı yazar kitabında, madde ile ruh, yaşam ile ölüm, düş ile gerçek arasındaki o ince sınırı aşarak, olayları gerçekliğin büyülü atmosferinde okuruna sunmuştur.
1982 Nobel Edebiyat Ödülü alan kitabın anlatım dili sade uslübu akıcıdır. Fakat romanda; Macondo adlı düşsel bir nehir kasabasında, yüz yıl sonra soylarının tükenmesiyle bitecek olan ve yüzyıllık bir yalnızlıkla lanetlenmiş bir soyun kahramanlarının isimlerinin birbirinin aynı olması nedeniyle karakterleri ayrıştırmada dikkat gerektirmektedir.
Yazarın, bunun haricinde Kolera Günlerinde Aşk, Kırmızı Pazartesi ve Albaya Mektup Yazan Kimse Yok adlı yapıtları mevcuttur. Okunmasını tavsiye ediyorum…

''
Türkiye’de ilk yayımlanmasının üzerinden yirmi üç yıl geçtiği hâlde bugün hâlâ basılıyor olması, Marquez’in bu başyapıtının dünyayı saran Latin büyüsünün bir kanıtıdır. Büyülü gerçekçilik akımınınsa kimine göre yadırgatıcı olan anlatım biçimine rağmen bu kadar benimsenmesi belki yazarların marifeti; belki de insanın, iç dünyasının düşler sokağında dolaşmak için yanıp tutuştuğu bu “fazla gerçekçi” olan gerçek hayattan kaçmak isteyişinin bir sessiz çığlığıdır.'

yükseliş ve düşüşün romanı .

Kitabın başındaki soyağacının ilk önce ne anlama geldiğini neden yazarın onu kitabın başına koyduğunu anlayamamıştım.Sonra çözdüm ki onsuz kitap kesinlikle okunmuyor.Farklı ve çok güzel bir kitap.
Ele alındığı an da bir nefeste bitirilmeli.Bırakıldığında olaylara adapte olmakda çok zorlanılıyor.İsimler aynı kişiler birkaç nesil farklı... Yüzyılın romanı seçilerek nobel edebiyat ödülüde alan bu kitabı herkese tavsiye ederim.İlk önceleri sıkıcı gelse bile sonradan elinizden bırakamıyorsunuz.