Kardeşimin Hikayesi

Hayal kırıklığıyla bitirdiğim bir kitap oldu. Kitabı benden önce okuyan eşime daha otuzuncu sayfada ''Ahmet ile Mehmet aynı kişi sanıyorum'' demiştim. İlk olarak Livaneli gibi bir yazarın kardeş Mehmet'ten bahsettiği bir paragraftan sonra hemen altındaki yeni paragrafta aniden gazeteci kıza dönmesinin, konular-kişiler arasındaki geçişleri çat diye yapmasının, sıkıntılı bir akış oluşturduğunu fark ettim. Çünkü bir kaç salise abandone olup konun nereden nereye geldiğini anlıyordum.
Sonra Ludmilla ile Olga'nın eğreti hikâyesi! Oldukça havada kalan bir bölümdü. Mehmet’in tutuklanma nedeni hiç gerçekçi değildi. Üstelik gazeteci kızla kurduğu onca bağdan sonra, genç gazetecinin önünü açıp, yükselmesini-başarı elde etmesini sağlama fırsatı varken, katilin ismini gereksiz bir yöntemle ve çok gereksiz bir biçimde savcıya yazması da tartışılmalıdır.Ve romanın alel acele bitiriliş şekli! Yazarın acil bir işinin çıktığı izlenimini oluşturuyor okuyucu üzerinde. Buna tükenmişlik sendromu da diyebiliriz. Belki de yazar romanın kahramanından etkilenerek, çok daha iyi bir hikâye kurgulamakta kendisini yetersiz hissetti. Beni mutlu etmedi bu roman.

insanı içine kapatırıp çokça düşündüren, kelime oyunlarıyla dolu bütün merakları son bir mektuba sığdıran müthiş bir kardeş hikayesi. Kendi hayatı ama kardeşinin kimliği ve daha küçüken ölen kardeşinin adına yaşamış hayatını ayrıca dokunamama hobisi başka bir tuhaflık

bu kitap öyle çok etkilemişti ki beni; sonrasında bir deneme yazmıştım hatta.
dingin bir hayat süren insanların, muhtemelen içinde fırtınalar kopmuştur öncesinde.sade- anlaşılır bir dili var yazarın ama sıkıcı ya da monoton değil. yormayan bir merak duygusuyla okutuyor kendini.

Sonuna kadar sürprizler dolu bir kitap, okurken bir anı kaçırmak bile istemeyeceksiniz. Kendinizi bir oyunun içinde hissedebilirsiniz ve kitabı bir an önce bitirme arzusu içerisinde hissedeceksiniz kendinizi.

İnsanlarin elinde görünce; 'Popüler kitaplar arasinda olduğu icin okuyorlar.' diye düşünüp de kitabi okuyunca da neden kitabı bu kadar gec okudum diye kendime çok kızdım. Livaneli'nin kurgulama yetenegine hayran kaldim. Kitap aldi ve götürdü beni..