Yine de direndi hayata…
Eksik adımlarla, ama tam bir iradeyle
Tekrar yürümeye başladı Ahmet.
Yollara alışmıştı,
Kaderin dikenli yollarına da.

Ama o gece…
Bir garip sessizlik çöktü üzerine.
Ne uyku vardı gözünde,
Ne rahat bir nefes.
Bütün vücudu ağrıyordu,
Sanki içten içe çürüyordu yılların acısı.

Dr’a gitmek istemedi,
Yorulmuştu artık iğnelerden, ilaçlardan,
Her ilaç başka bir yerini söküp alıyor gibiydi.
“Bedenim yoruldu.” dedi sessizce,
Belki söylemedi kimseye ama
O gece yorgunluğu gözleri söyledi.

İlaçlar değil, yıllar yormuştu onu,
Daha çocukken yüklenen hayat
Şimdi omuzlarından değil,
Tüm bedeninden alıyordu gücünü.
Uykusu kaçtı…
Ne yattığında dinlendi,
Ne kalktığında.

Yorgundu Ahmet…
Ama yine şikâyet etmedi,
Yine sabretti, yine sustu.
Sanki son bir kez sabredince
Tüm acılar dinecekmiş gibi