Senin kokun... O, tüm mevsimleri alt üst eden bir büyü.
Ne zaman sana yaklaşsam, en kurak kış bile
Aniden açan kır çiçeklerinin coşkusunu yaşar.
Sanki tenin, dünyanın en eski, en gizli baharıdır.
Senden yayılan o ince, o zarif esans;
Yağmur sonrası toprağın kokusu,
Yeni demlenmiş bir çayın buğusu,
Ve unutulmuş bir anının taze rüzgârı...
Hepsini bir araya getirip, kalbime mühürleyen bir iksir.
Giysilerinde, yastığında kalan o iz,
Benden uzakta olduğunda bile,
Sana en yakın olma şeklimdir.
Gözlerimi kapatır, o kokuyu derinlemesine çekerim içime,
Ve anlarım: Aşk, sadece görmek ya da duymak değil,
Derin bir nefesle hissedilen, somut bir varoluştur.
Senin kokun, benim sığınağım, benim huzurum.
Benden ayrı düştüğünde, ruhumun aradığı o kayıp parça.
Ve sana yeniden kavuştuğumda,
Bütün evrenin yerine oturduğu o büyük dinginlik.