Sanatçı olsam,
tuvalim her zaman beyaz olmazdı.
Çünkü beyaz, sadece bir başlangıç.
O, tüm renklerin
sessiz bir yokluğu.
Hayat, sadece neşe olsaydı,
o da sağır edici bir gürültü olurdu.
Durmadan çalan,
dinlenmeye izin vermeyen
yüksek, tiz bir ses.
Hüzün geldi.
Ve beraberinde siyahı getirdi.
O siyah, bir boşluk değil.
O, diğer tüm renklerin
derinliğini belirleyen ton.
Bir resimde siyah yoksa,
hiçbir renk parlayamaz.
Bir müzikte hüzün yoksa,
neşe anlamsız bir melodiye dönüşür.
Kabulleniş;
hüznün, bir hata değil,
bir zorunluluk olduğunu bilmektir.
O, hayatın armonisine
eklenmesi gereken
en ciddi, en ağır bas vuruşudur.
Şimdi dinliyorum.
Karanlık, sadece bir örtü değil.
O, beni yutan bir sükûnet.
Ve bu sükûnetin içinde,
siyahın da bir melodi olduğunu
anlıyorum.
Gerekli, derin ve tamamen ahenkli.