Sen, adını koyamadığım o en eski masal,
Gözlerin, kaybolduğum okyanusun en derin sırrı.
Ne zaman baksam, bilmediğim bir limana demirlerim,
Orada, zamanın işlemediği bir aşk armonisi başlar.
Elimi tuttuğunda, tüm dünya durulur,
Dışarıdaki rüzgâr bile usulca fısıldar adını.
Sen, ruhumun telaşlı yolculuğunda,
Yönümü şaşırdığım her an döndüğüm pusulasın.
Kuzeyin keskin rüzgârı değil, kalbimin sıcak güneyi.
Yanımda olmadığın her an,
Gökyüzünden bir yıldız eksik gibidir, loş ve yorgun.
Oysa sesini duyduğum an, tüm takımyıldızlar parlar yeniden,
Ve anlarım; aşk, yalnızca bir duygu değil,
Evrenin en düzenli, en güçlü çekim kuvvetidir.
Sana yazdığım her satır,
Sana söyleyemediğim binlerce güzel kelimenin özeti.
Seninle olmak, fırtınanın ortasında bile
Huzurun en net tanımını bulmaktır.