En büyük hüzün,
kaybettiğin bir nesne değil.
O, hatırlayamadığın bir andır.
Dilinin ucunda duran,
ama sana sesini duyurmayı reddeden
eski bir kelime.
Beynimin koridorlarında yürüyorum.
Kapılar kapalı.
Biliyorum ki, o anı—
o kahkahanın tonunu, o vedanın kokusunu—
bir yerde saklıyor.
Ama anahtarı kayıp.
Bu kayıp,
gürültülü bir arayış yaratmaz.
O, daha çok içten içe süren
sessiz bir sorgulamadır.
"Neredeydi? Nasıl oldu?"
O anı ne kadar zorlarsam,
o kadar uzaklaşıyor.
Sanki karanlığa çekiliyor,
bir fısıltı gibi eriyor.
Ve kabulleniş,
artık zorlamayı bırakmaktır.
O anının,
bir daha asla tamamlanmayacağını
anlamaktır.
Ama o kayıp, tamamen yok olmaz.
O, benim ruhumun en derin yerinde,
tozlu bir sükûnet olarak kalır.
Ve o sükûnet, bana,
hatırlamadığım güzelliklerin de
benim armonimin bir parçası olduğunu
sessizce öğretir.