Özlem,
bazen hızla geçen bir tren sesi.
Bazen de hiç hareket etmeyen
bir zaman dilimi.
Oturduğumuz o kahverengi koltukta,
hala senin sıcaklığının
bir izi var sanki.
Ben dokunmaya korkuyorum,
kaybolur diye.
Hüzün,
senin yokluğunun getirdiği
sessizliğin rengi değil.
Hüzün, o sessizliğin
içinde duyduğum
kendi sesimin yankısı.
Zaman bir yara değil,
sadece bir kumaş.
Dikişleri gevşek,
ama yırtılmıyor.
Her gün,
o boş sandalyeye bakıyorum.
Özlemek, artık bir direniş değil.
Bir ritüel.
Seni bir kayıp olarak değil,
bir anı olarak sevme eylemi.
Kabulleniş;
gözyaşını silmek değil,
gözyaşının kurumuş tuzunu
avuçlarında tutmaktır.
Ve bilmektir ki,
Bazı armoniler,
tamamlanmak için değil,
hep eksik kalmak için yazılmıştır.
Ve ben, o eksik notayı
sonsuza dek dinleyeceğim.
Çünkü o eksiklik,
bana seni hatırlatan
en dürüst sestir.