Elif, ergenliğe adım attığında rüzgârın yönünü bile fark edecek
kadar duyarlıyız. Evin arka tarafındaki ıhlamur ağacının yaprakları
hışırdadığında annesi Emine pencereyi kapatır, Halil ise sadece başı
nı kaldırdı. Oysa Elif, o sesi bir şarkı gibi dinlerdi. Çünkü onun için
sessizlik, doğanın içindeki o küçük müzikti.
Köyde kız çocukları erken büyür. Elif de öyle oldu. Sessiz bir
olgunlukla taşıdı içindeki yalnızlığı. Babası Halil, her sabah tarlaya
çıkarken bir şey demezdi. Ama Elif bilirdi: O sessizlik bir güven, bir
mirastır. Ve bir gün onu da taşıması gerekecekti.
• İlk Rüzgâr, İlk Kalp Kıpırtısı
Bir ilkbahar günü, köye öğretmen tayin edilen genç bir adam,
Elif’in zihninde yeni pencereler açtı. Uzaktan izlediği bu şehirli
adam, kitaplar taşıyor, çiçekli gömlek giyiyor ve çocuklarla adını
unutturacak kadar çok kahkaha atıyordu.
Elif onu sevmedi. Ama o adama bakarken kendinde eksik olanı
gördü: Kendi sesini.
Geceleri yazmaya başladı. Günlük değil. Sesli düşünceler. Tarlaya,
güneşe, dut ağacına, annesinin ellerine mektuplar. Ama kimseye gön
dermedi. Çünkü henüz anlamamıştı: O kelimeleri kime yazdığını...
• Emine’nin Sessiz Öğüdü
Bir akşam Elif mutfağın taş basamağına oturdu. Annesi Emine
yanına geldi, sessizce örgüsünü örerken sordu:
“Kızım, bazen çok yazıyorsun... Birine mi yoksa kendine mi an
latıyorsun?”
Elif cevap vermedi. Ama gözleri doldu.