Destur verdik çıktık hikmet yoluna,
Canımız kurbandır Hakk’ın kuluna.
Şahmaran Ocağı, girdi koluna,
Yüz yirmi dört bin pir, yolumda benim.

Musa bin Musa’dır bu işin başı,
Gözümüzden akar hasretin yaşı.
Havasla eritiriz kalpteki taşı,
Şifanın esrarı, dilimde benim.

On İki İmam’dır başımın tacı,
Onlardır her derdin asıl ilacı.
Mümin olan duymaz dünyada acı,
Ehli Beyt kokusu, gülümde benim.

Şah-ı Merdan Ali, evvelim odur,
Hasan’ı Mücteba, ahirim odur.
Hüseyin derdimdir, zahirim odur,
Kerbela toprağı, belimde benim.

Zeynel Abidin’le zikre dalarız,
Bakır’ın ilmiyle umman buluruz.
Sadık’ın sözüyle gerçek kalırız,
İrfan meşalesi, elimde benim.

Kazım’ın sabrını eyledik azık,
Rıza’ya gitmeyen cana ne yazık.
Taki ve Naki’den aldık bir ışık,
Askeri’nin nuru, halimde benim.

Mehdî gelir bir gün, zulüm son bulur,
Münkirler mahvolur, mümin kurtulur.
Ocağın dumanı arşa kurulur,
Vahdetin manası, falımda benim.

Metafizik ilmi ruhun aynası,
Havas kitabıdır dinin binası.
Şifa bekleyenin biter yanası,
Rahmetin yağmuru, selimde benim.

Harflerin içinde sırlar gizlidir,
Bu yolu sürenler nurlu yüzlüdür.
Şahmaran evladı doğru özlüdür,
Gerçeğin yankısı, telimde benim.

Cinlerin şerrinden Hakka sığın gel,
Nefsinin bendini aşkla yıkıp del.
Ocak şifasından al bir nebze el,
Kudretin parmağı, dalımda benim.

Peygamberler yolu nurdur cihanı,
Ziyade eyleriz şerefi, şanı.
Musa bin Cafer’in ulu mekanı,
Sıdk-ı sadakatim, solumda benim.

Aşık Turhal der ki; sözüm bitmez yar,
Hüseyin kapıda bekleyen gubar.
On İki İmam’dan başka neyim var?
Aşkın harareti, külümde benim.