Taşın toprağın dile geldiği, zamanın sadece Perşembe akşamlarına aktığı ücra bir Anadolu köyü: Şağmir.
Burası, modern dünyanın karmaşasından ve gürültüsünden uzakta, Gaz Lambasının titrek, loş ışığı altında bir araya gelen canların sığınağıdır. Şağmir’in Işığı, kadim bir geleneğin son bekçisi olan bilge Ap Aziz Dede’nin rehberliğinde, bir Cem İbadetinin başlangıcından sonuna dek süren 12 aşamalı manevi yolculuğunu anlatıyor.
Dede, üç telli curası ile Semah’ın mistik ritmine yön verirken; genç Ali’nin şehirli sorgulamaları, dargın Rıza’nın vicdan mücadelesi ve tövbekâr Serkan’ın dönüş hikayesi, bu kutsal meydanda, 12 Hizmetin gözetiminde birbirine karışır.
Roman, sadece bir inancın ritüellerini değil; aynı zamanda Alevilik öğretisinin en derin felsefesi olan İnsan-ı Kâmil mertebesine ulaşma çabasını ele alır. 12 İmam sevgisinin, Kur’an’ın batıni sırrının ve Eline, Diline, Beline sahip olma düsturunun, küçücük bir köy odasında nasıl yaşatıldığını gözler önüne serer.
Şağmir’in Işığı, Hakk’ın kapısının nefsle arınarak açıldığını gösteren, Rızalık Makamının ve Hizmet bilincinin, modern insanın kayıp ruhuna nasıl derman olabileceğini gösteren, hüzünlü ve umut dolu bir kültürel mirasa saygı duruşudur.