Beşinci Perde: Yüzleşme
🗝️ Bölüm 9: Kapıdaki Sır ve Mağduriyet Kompleksi (Psikolojik Çatışma)
Evin tiz güvenlik alarmı, salonun lüks mermerlerinde yankılanıyordu. Komiser Ahmet ve Dedektif Nazlı, silahlarını çekmiş, Didem'i arkalarına alarak, kasa mühürlü küçük dolabın önünde siper aldılar.
Koridordan hızla beliren gölge, Kemal Özel'di. Gözlerinde dört yıllık kin ve haklı öfkenin acı bir karışımı vardı. Nazlı, Kemal'in elinde, Cemil'in cinayet yerinde olduğu tahmin edilen, ağır ve metal bir inşaat borusu gördü.
"Polis!" diye kükredi Ahmet, sesi alarmın gürültüsünü delip geçti. Mesleki yorgunluğunun ardındaki kararlılık geri gelmişti. "Dur ve silahını bırak, Kemal! Etrafın sarılı!"
Kemal, acı bir tebessümle durdu. Vücudu gergindi. "Silahım mı, Komiser? Siz, çalınan hayalleri görmezden geldiniz. Benim silahım, RÜYA'mı çalan üç kişinin (Nuray, Hakan, Cemil) yüzüne karşı söylediğim gerçeklerdi. Siz hep geç kalıyorsunuz."
Nazlı, elindeki defteri salladı. "O zaman neden üçünü de sen öldürdün? Nuray'ı dört yıl önce zehirleyen sen miydin? Projeye sahip olmak için mi?"
Kemal'in gözleri parladı. Yüzündeki öfke, Nazlı'nın sorusuyla aniden acıya dönüştü.
"Nuray'ı zehirleyen ben değildim! Onu zehirleyen... Kardeşim Hakan'dı!"
Ahmet şaşkınlıkla irkildi. Titreyen parmağı durmuştu. "Ne diyorsun sen?"
"Doğruyu söylüyorum!" diye bağırdı Kemal, sesi çatlayarak. "Nuray ve Hakan ortaklık kurup beni atmadı. Nuray, Hakan'ın kendisini projeden çıkaracağını anladı. O zehir... Hakan, Nuray'ı zehirleyerek hem onu ortadan kaldırdı hem de suçu bana yıktı. Benim intikamım, sadece Hakan ve ona yardım eden Cemil'i temizlemek içindi. Onlar, RÜYA'yı benden çalan üçlü çeteydi! Şimdi sıra mirasımda! O kasadaki belgeler, bana ait olan her şeyi geri verecek!"
Kemal, hiddetle metal boruyu havaya kaldırdı ve kasanın bulunduğu dolaba doğru atıldı.
💥 Bölüm 10: Mirasın Külleri (Doruk Noktası ve Çözüm)
Kemal, hırsla kasaya doğru koşarken Ahmet, "Ateş etme Nazlı!" diye bağırdı. Silahını kullanmak, davanın son tanığını tehlikeye atmaktı.
Kemal, kasaya ulaştı. Ancak ondan önce davranan, dört yıl boyunca sessiz kalan Didem oldu.
Didem, bir anda soğukkanlılığını geri kazanmıştı. Elini dolabın içine uzattı ve Hakan'ın güvendiği o kilidi çevirip kasanın kapısını açtı. İçinden bir tomar sarı, eski evrakı alıp, salonun ortasındaki şöminenin yanan odunlarının üzerine fırlattı.
"Asla almayacaksın Kemal!" diye bağırdı Didem. Sesi, kırılgan ama kararlıydı. "Bu belgeler benim yeni RÜYA'mı başlatan tek şeydi! Ve artık kimsenin olmayacak!"
Kemal dehşet içinde şömineye koştu. Alevler, belgelerin kenarlarını hızla sarmaya başlamıştı. Belgeler yanıp kül olurken, Kemal panikle yanan kağıtlara uzandı.
"Hayır! Onlar benim hak ettiğim her şey!"
Kemal, dikkatini tamamen kasanın içindekilere vermişti. Bu, Ahmet için beklediği tek şanstı. Ahmet, yerden kaptığı metal boruyu, Kemal'in uzanan koluna sertçe indirdi. Kemal, keskin bir acı feryadıyla dizlerinin üzerine çöktü ve boru elinden düştü.
Nazlı, tereddüt etmeden atıldı. Kemal'i hızla kelepçeledi. Olay yeri, alarmın sustuğu o andan itibaren derin bir sessizliğe bürünmüştü; sadece şöminede çıtırdayan alevler duyuluyordu.
Dışarıdan siren sesleri yaklaşıyordu.
Nazlı, yanan küllere ve soğukça duran Didem'e baktı. "Neden yaktınız Didem Hanım? O belgeler Kemal'in masumiyetini kanıtlayabilirdi."
Didem'in yüzünde ilk defa, ne intikam ne de korku vardı; sadece huzur vardı.
"O belgeler, Nuray'ı zehirleyenin Hakan olduğunu gösteriyordu. Ama aynı zamanda Hakan'ın ve Cemil'in yıllarca süren yolsuzluklarını, sahte imzaları ve benim mal varlığımı nasıl zimmetlerine geçirdiklerini de gösteriyordu. Kemal'e karşı bir kozum kalmıştı. Onlar, Hakan'ın gölgesinden ve bu RÜYA'nın lanetinden kurtulmamın tek yoluydu."
Ahmet, kelepçeli Kemal'e baktı. A-H-K üçlüsü, sadece bir ortaklık değil, aynı zamanda Hakan'ın Adını temize çıkarmak için Kemal'i suçlayan bir düzendi. Kemal, hem katil hem de mağdurdu.
Ahmet, Didem'in gözlerinin içine baktı. "Siz de bu RÜYA'nın bir parçasıydınız, değil mi? Ve o rüyayı yakan siz oldunuz."
Didem, omuz silkti. "Ben sadece izleri sildim Komiser. Dört yıldır bekliyordum. Kemal, cinayet zincirini kapattı. Ben ise defterin kapağını kapattım. Bu RÜYA... sadece bitti."
Nazlı ve Ahmet, polis memurlarına Kemal'i teslim etti. Lüks villanın soğuk havası artık Didem'in kontrolündeydi. Nazlı, Komiser Ahmet'e yaklaştı.
"Komiserim, anahtarlıktaki o üçüncü harf: K. Kemal'di. Ama dört yıl önce dosyayı kapatan Komiser Şevket olmasaydı, bu kâbus yaşanmayacaktı."
Ahmet, ceketini düzeltti ve Nazlı'nın omzuna vurdu. Yüzünde ilk defa, o eski yorgunluktan eser yoktu; sadece ağır bir kabullenme vardı.
"Haklısın Nazlı. Bu hikayede katil, en çok kaybeden kişiydi. Ve rüyalar, uğruna savaşılmaya değmeyecek kadar kırılgandı. Gel gidelim. Bir sonraki cinayet, temiz elleri bekliyor."
SON