Sen, bir ayna oldun benim için. Ama ben, o aynada kendi yansımamı değil, daima senin ideal versiyonunu görmek zorundaydım. İlişkimiz, senin sahnen, benim ise sadece figüran olduğum bir tek kişilik gösteriydi.
Başlangıçta her şey bir peri masalıydı; ışıklar, iltifatlar, yoğun bir ilgi. O kadar parlaktın ki, seninle birlikte benim de parlayacağıma inandım. Oysa sen, sadece etrafındaki her şeyi kendine çekip tüketen bir kara deliksin. Benim duygularım, hayallerim, hatta en basit ihtiyaçlarım bile, senin sonsuz onay ihtiyacının gölgesinde eriyip gitti.
Senin yanında olmak, sürekli olarak bir sınavda olmaya benziyordu. Hatasız olmalı, her zaman yeterli olmalı, ve en önemlisi, asla senden daha iyi görünmemeliydim. En ufak başarımı bile, kendi mükemmelliğini kanıtlamak için bir basamak olarak kullandın. Sen kusursuzdun, ve bu yüzden benim kusurlarım, senin ışığını daha da artırmak için vardı.
Şimdi geriye dönüp baktığımda, o bitmek bilmeyen manipülasyon oyunlarını, o duygusal soğukluğu görüyorum. Sen, sevmek yerine sahip olmayı tercih ettin. Bıraktığın tek şey ise, kendi değerini unutan, yorgun ve kırılmış bir kalp. Ama biliyor musun? O aynayı nihayet kırdım. Ve ilk defa, parçaların arasında da olsa, kendimi görmeye başlıyorum.