Yüreğime dikenler ektin,
Bir bahar beklerken.
Filizlenen her duygu,
Acı bir ot oldu şimdi.
Narsist sevgili...
Adın bir fısıltı artık,
Büyük, soğuk bir yankı.
Kendi parlak yüzünde kaybolmuş,
Beni de yansıtmaktan vazgeçmiş ayna.
Baktım da sana,
Kendi ihtiyacın için kurduğun bir sahne,
Ve ben o sahnede,
Rolü hiç bitmeyen figüran.
Yüreğimi köz gibi
Yaktın.
Ama bu alev,
Isıtan değil, kül eden bir kor.
Elimi uzatsam yanacak,
Geri çeksem donacak gibiyim.
Ne bir izmarit gibi söndürdün,
Ne de bir ocak gibi besledin.
Sadece bıraktın,
Kendi sessizliğinde kavrulayım.
Şimdi kalbim,
Hem dikenli, hem yanık bir toprak.
Ne yeşerebilir,
Ne de tamamen ölebilir.
Sadece öylece duruyor,
Senden kalan o zehirli mirası taşıyarak.
Ama dur!
O közün son dumanı,
Belki de özgürlüğümdür.
Yanıksız, dikensiz,
Yeni bir toprağın kokusu...