2. Zor Zamanlarda Destek

Onun yalnız olduğunu görmek bana her zaman içimde bir şeylerin eksildiğini hissettirirdi. Bunu anlamak zor değildi. Ne zaman parmaklarına tesbihini dolasa, bilirdim ki içinde bir fırtına kopuyor. O an bir şeyler onu üzmüştü, birileri onu incitmişti. Hiç tereddüt etmeden yanına giderdim. Sessizce oturur, anlatmasını beklerdim. O, bana içini dökerdi, ben de dinlerdim. Sözünü kesmez, aceleye getirmezdim. Sadece anlamaya çalışırdım.

Sonra ona ne kadar değerli olduğunu, onun ne kadar kıymetli bir insan olduğunu anlatırdım. O, etrafındaki insanların değerini bilmediği, kıymet vermediği ama aslında mutluluğu en çok hak eden insanlardan biriydi. Belki de en büyük yanlış buydu; kimse ona benim gözümle bakmıyordu. Onu gördüklerinde sıradan biri gibi düşünüyorlardı ama ben, onun kalbinin derinliklerindeki güzelliği görebiliyordum.

Bazen sadece yan yana oturmak bile yetiyordu. O anlatırken ben susardım, o susunca ben bir şeyler söyleyerek onu rahatlatmaya çalışırdım. Hayatında ne yaşarsa yaşasın, nasıl hissederse hissetsin, onun mutlu olması için elimden geleni yapmak benim için en doğal şeydi. Çünkü o, mutluluğu hak eden bir insandı. Ne yazık ki, dünya onun kıymetini benim gözlerimle göremiyordu.