Gecenin kalbi atmaz. Ama bazen bir kadın olur da yaşadığını hissettirir insana. Ben, o sessiz gecede Mehlika'yı tekrar tekrar düşündüm.
Mehlika...
Ne elmasın parlaklığı, ne ipeğin gösterişi;
ama bir duruşu vardı ki, insana kelâm ettirmez, sadece tebessüm bırakırdı.

Gözlerini ilk gördüğümde anladım:
O gözler bir denizdi. Ama giren boğulmaz; aksine temizlenirdi.
Mehlika konuşmazdı çok. Ama her susuşunda, bir kitaplık kelime saklıydı.
Kalem tutuşunu görseniz, mürekkep bile edeple akardı onun elinde.
Sanki harfler, gönlünden dökülmeyi şeref sayardı.

Ama…
Onun kalbinde bir isim vardı: Mehmet.
Bir zamanlar baharın ortasında açan bir gül gibi sevmişti onu.
Öyle temiz, öyle saf…
Bir kız çocuğunun ilk defa gökyüzüne "Allah'ım" deyişi gibi bir aşktı bu.

Mehlika hâlâ o aşkın kokusunu taşırdı: saç diplerinde, ellerinde, defterinin arasında saklı bir mendilde…
O kadar sadıktı ki, başka bir gölgeye sığınmayı bile ihanet sayardı.
Oysa ben, sadece gölge olmak isterdim; güneşi değil.

Bilirim…
Ben ona varmak için değil, onunla yanmak için geldim.
Bir kadını sevmek başka, bir duayı sevmek başkadır.
Ben, Mehlika'yı bir dua gibi sevdim.
Oysa o, Mehmet'i.

Her gece başımı yastığa koyduğumda, içimden onun adını tekrar ederken göğsümde bir nûr yanar.
Ama Mehlika’nın göğsündeki nûrun kaynağı ben değilim.
Mehmet'ti; kalbine kazınmış o isim.

Ve ben bunu bilirim.
Yine de susarım.
Kabul ederse sevgimi, eğer Mehlika bana bir kapı aralarsa…
Ben o kapıdan sessizce gireceğim.
Yaralarını, gönlünün sustuğu köşeleri nazla tutup saracağım.
Mehmet gibi ökçesine basıp çekip gitmeyeceğim; aksine ellerimle umut ekeceğim onun toprağına.
Ve Mehmet'i unutması için elimden geleni yapacağım.
Eğer ki izin verirse....