42. Bölüm – Yıllar Sonra Karşılaşma

Büyük bir şehirde, kalabalık bir meydanın ortasında yardım çadırları kurulmuştu. Savaşlardan kaçıp gelen onlarca insan, sıcak bir çorba için sıraya girmiş, bazıları battaniye alıyor, bazıları çocuklarını kucaklarında avutmaya çalışıyordu. Yağmur hafif hafif çiseliyordu, sanki gökyüzü de insanların acısına ortak olmuştu.

Yusuf, gönüllü olarak çalıştığı masanın başında ekmek dağıtıyordu. Her yüz, ona kendi geçmişini hatırlatıyor; her çocuğun gözünde kendi küçüklüğünü görüyordu. Elleri titreyerek ekmek uzattığı sırada kalabalığın içinde tanıdık bir ses yankılandı:

— “Teşekkür ederim.”

Yusuf’un eli dondu. Başını kaldırdığında karşısında Selma’yı gördü. Yıllar geçmiş, yüz hatları olgunlaşmıştı. Ama o gözler… o çocuklukta karanlıklarda bile parlayan gözler hâlâ aynıydı.

Selma da şaşkınlıkla donup kaldı. Bir süre ikisi de tek kelime edemedi. Çadırın içinde insanların uğultusu devam ederken, onlar zamanın durduğunu hissettiler.

— “Selma… sen misin?” dedi Yusuf, boğazı düğümlenerek.

Selma’nın gözleri doldu. Ellerindeki ekmeğe değil, Yusuf’un yüzüne baktı. Yavaşça gülümsemeye çalıştı ama dudakları titredi.
— “Yusuf… seni kaybettiğimi sanmıştım. O gün… yağmurda…”

Yusuf’un gözünden tek bir damla yaş süzüldü. Yıllarca içinde biriktirdiği özlem, acı ve umut, tek bir bakışta ortaya çıkmıştı.

Onlar sarılırken, etraflarında yardım almak için bekleyen savaş mağdurları sessizce bakıyor, bazıları bile gözyaşlarını siliyordu. Çünkü o buluşma sadece Yusuf ve Selma için değil, tüm oradaki insanlar için bir umut simgesiydi: “Kaybolsak bile yeniden buluşabiliriz.”