Yanık tövbelerin ağıtlı yakarışlarını dinliyordu dışarıda huu çeken rüzgar...
Katran karası özler, savuruyordu gözyaşlarını Medine-i Münevvere’ye...
Nedamet hırkasına bürünmüş gönüller dergâhına kanat çırpıyor,
Nurûl-alâ nûrun menzilinde çırptıkça kâinat, senin yokluğuna ağlıyor Efendim.
Tüm sevgiler muhabbetine sarılmıştır benlikler, yok olur.
Cürümlerle üşüyen bedenler, ene’yi unutur, muhabbet ummanında kaybolur.
Ömür sayfaları dökülürken birer birer,
Zaman yokluğunun resmini çizer.
Hayy’lar yükselir, hasrete gebedir özlemler.
Güneş tebessümünü saçarken âleme,
Gökteki hilal gözyaşlarına mâtem tutar zifiri gecede.
Aşıklarının düğünü var havzı kevserin eşiğinde,
Şimdi mevsim sensizliğin ötesinde Efendim...

GÜL BERCESTEME...

Özümden süzülenler dökülürken kalemde,

Yakar artçı sancılar yürekteki sen yeri.

Gönülden söylenenler lâl olurken her nemde,

Ağlıyoruz Efendim, gittiğin günden beri.

Gel adın bahar olsun, açılsın dört yoncalar,

Gel şahım, seyran olsun saçılsın nur goncalar.

Çökünce mahsunluğum, gurbet zindan geceme,

Derinden şavkı vuran hilaldedir haberi.
Düşünce nağmelerin garipliği heceme,

Özlüyoruz Efendim, gittiğin günden beri.

Gel ey şehla, bakışlım yayılsın râyihalar,

Gel ki sen huzur bulsun salihler, sâlihalar.

Ağlatırken dinlenen türküler sen kokuyor,

Güle hasret bülbülün şakımaktır hüneri.

Yanık sazın dilini aşıkların okuyor,

Arıyoruz Efendim, gittiğin günden beri.

Gel sevdamın sevdası kavuşsun sevdalılar,

Gel ki düğün kurulsun, buluşsun kınalılar.

Sevenler sevdiğiyle haşrolur bir gün elbet,

Kara toprak bağrından gelen var mıdır geri?

Sabret Eyüp yüreğim, hayat üç günlük farzet,

Uykudayız Efendim, gittiğin günden beri.

Gel kıskansın huriler, Yusuf yüzlü gılmanlar,

Gel ki vuslat vurulsun, şahit olsun zamanlar.

Eylülün sessizliği değdi seher yelime,

Sevgin ne büyük nimet, visâl bekler mahşeri.

Terin sinmiştir diye bir gül aldım elime,

Bekliyoruz Efendim, gittiğin günden beri.

Gel sancılar son bulsun, öksüz, yetim yarınlar,

Sen âlemin gülüsün, bilmeyenler ne anlar!