Bir şiiri olmalı insanın,
Bir hayali…
Bir sevdası,
Tek hecelik aşkı…

Aşık olamayanların kalbi
Daha katı olur taştan.
Ve insan,
En çok ilahi aşka meyilli:
Önce Allah’a,
Sonra Habîbullah’a…
Sonra,
O’nu anlatan dostlara
Ve her şeye…

Muhabbetullah’ı öğrenemeden,
Can kafesinden
Bir kuş gibi uçacak ruhumuz…
Hazır mı kalbimiz buna?

Ah şu benlik…
Şu enaniyet…
Nereye gitsem karşıma çıkıyor.
Düştüm kuyulara,
Hz. Yusuf’u andım
Karanlık gecelerde.

Çok kırıldım…
Tepeden tırnağa.
Narin kalbime ağır geldi
Kırgınlıklarım,
Sustuklarım…

Uyandır beni,
Beraber devam edelim yolumuza.

Herkese iyilik yapan,
Sevmeyi bilen biri olarak tanındım…
Ama kendime
Hiç iyilik yapamadım.
Terk edemedim kendimi,
Sıyrılamadım benliğimden.

Beden elbisesiyle
Ruhumu taşıyan bir dilenci gibiyim
Son günlerde…
Yine de biri gelse yanıma,
Tebessüm ederim özümle.
Biri yardım istese,
Destek olmaya çalışırım.

Neyse…
Sabret gönlüm…
Dünya,
Zaten bir imtihan yurdu:
Ya Allah, Bismillah, Allah-û Ekber…