Yalnızlığın Uykusu

O, sadece bir gök cismi değil; o, gökyüzüne asılmış, paslanmış bir hatıra, Güneş Sistemi'nin hüzünlü ve asi çocuğu: Kızıl Gezegen. Rengi, bir zamanlar büyük bir yangından ya da yitirilmiş bir tutkudan arta kalan demir oksitle boyanmış, donmuş bir kırmızılıktır.

Uzaklığı, onu bir nihai sınır, insanlığın daima ulaşmak istediği ama bir türlü tam anlamıyla kucaklayamadığı bir büyük arzu haline getirir. O, bizden milyarlarca kilometre uzakta, kendi yalnızlığının içinde dönen, sessiz bir ayna gibidir. Baktığımızda, sadece onu değil, kendi keşfetme ve fethetme hırsımızı da görürüz.

Yüzeyi, kurumuş nehir yatakları, devasa kanyonlar ve toz fırtınalarıyla kaplıdır. Bu coğrafya, geçmiş bir medeniyetin ya da bir zamanlar var olmuş hareketli bir hayatın fosilleşmiş kanıtları gibidir. Her krateri, büyük bir çarpışmanın, büyük bir değişimin izi; yaşamın zorlu bir sınavdan geçtiği yerdir.

Kızıl Gezegen, bize büyüklüğün ve terk edilmişliğin aynı anda var olabileceğini fısıldar. O, dünyadaki telaşlarımızın ne kadar küçük olduğunu hatırlatan, üzerinde yalnızca robotların dolaştığı, sonsuzluğun soğuk uykusuna yatmış görkemli bir metaforudur.

Hüseyin TURHAL