Sessizliğin Rengi

Sessizlik, bir yokluk değildir. O, bir varoluş biçimidir; duyulması zor, hissedilmesi kolay. Seslerin çekildiği an, geride bıraktığı boşluk, bir renge bürünür. Bu renk, herkesin iddia ettiği gibi ne beyazdır ne de siyahtır. O, aslında derin bir mat gridir.

Bu gri, neşenin parlaklığını da hüznün koyuluğunu da emmiş, her şeyi kendi içine hapseden bir tondur. Baktıkça, yüzeyinin altında titreşen incecik bir enerji ağı hissedersiniz. Çünkü sessizlik, beynin gürültüyü arama çabasıdır. Kulaklarımız kapatılır, ama zihnimiz çalışmaya devam eder; kendi fısıltılarını, ertelenmiş düşünceleri, yarım kalmış melodileri dinlemeye başlar.

Gerçek sessizlik, doğada değil, büyük bir kütüphanenin eski kitap rafları arasında ya da bir sabahın çok erken saatlerinde, şehrin nefesini tuttuğu o kısacık anda bulunur. O an, çevredekiler değil, sadece içindekiler konuşur.

Sessizliğin rengi, bir tuval değil, bir ayna gibidir. Geriye sadece kendi yansımanızı yansıtır. Korkularınızın gölgesi, umutlarınızın flu çizgileri. Eğer yeterince uzun süre o griye bakarsanız, anlarsınız: Sessizlik bir müzik değil, o, sadece her şeyin dinlenmeye alındığı o zorunlu aralıktır. Ve bu aralık, çoğu zaman, en yüksek sesli çığlıktan daha çok şey anlatır.

Hüseyin TURHAL