Şehrin Işıkları

Gece çöktü. Ve karanlık, gökyüzünden değil, aşağıdan, betonun kalbinden fışkırdı. Milyonlarca elektrikli göz, uykusuzluğun ve telaşın kanıtı olarak yanıp sönüyor. Şehrin ışıkları. Birbirine karışan bir turuncu, sarı ve beyaz denizi.

Her bir pencere, uzaktan bakıldığında küçük, dikdörtgen bir hikâye. O ışıkların arkasında kaç kahve içildi, kaç telefon çalındı, kaç rüya kuruldu? Bilinmez. Ama o ışıklar, tüm bu bireysel yaşamların dev bir kolektif rüyaya dönüştüğünü gösterir.
Asfaltın ıslak yüzeyinde, trafik lambaları kan kırmızısı ve zümrüt yeşili lekeler halinde dağılıyor. Arabaların farları, hızla kayıp giden, amaçları belli olmayan yıldızlar gibi. Şehir, asla dinlenmeyen, sürekli bir enerji akışıyla beslenen dev bir organizmadır.

Yüksek bir noktadan bakıyorum. Bu ışık denizi, huzur verici olmaktan çok, büyük bir iştahın resmi. Her parlak nokta, bir arzuyu, bir mücadeleyi, kazanılmayı bekleyen bir zaferi simgeliyor. Bu, insan azminin ve yorgunluğunun aynı anda kutlandığı bir manzara.

Şehrin ışıkları. Yapay, ama hayat dolu. Doğanın karanlığına karşı yakılmış inatçı bir meydan okuma. Bize, yalnız olmadığımızı fısıldıyorlar. Her ne kadar kalabalıkta kaybolmuş hissetsek de, bu büyük, parlayan ağın bir parçasıyız. Uyanık kalma ve var olma çağrısı bu. Ve bu çağrıya cevap veren milyonlarca ışık yanmaya devam ediyor.

Hüseyin TURHAL