Mavi Bir Monolog

Baktım. Gördüğüm sadece su değildi. Gördüğüm, dünyanın ciğerleriydi. Her dalga, nefes alıp verişiydi yeryüzünün. Kıyıya vuran o beyaz köpük, aceleyle fısıldanan eski bir sır gibiydi; dinlemeye kalksan da hemen geri çekiliyordu.

Gözlerinizi ufuk çizgisine diktiğinizde, anlıyorsunuz. Sonsuzluk, bir kavram değil. O, bir renk. O, tam orada. Mavi ve gri arasında gidip gelen, dünyanın bittiği ama göğün daha yeni başladığı o ince, titrek çizgi. Ne kadar yaklaşırsan yaklaş, o çizgi hep aynı mesafede kalacak. Çünkü o çizgi, senin değil, denizin sınırıdır.

Dalgalar geliyor. Her biri, binlerce yılın yorgunluğunu taşıyor. Bir geminin batışını, bir denizcinin vedasını, kıyıda oynayan bir çocuğun neşesini... Hepsini yutmuş, hepsini sindirmiş ve şimdi sessiz bir homurdanmayla geri veriyor. Su soğuk, derin, ama şaşırtıcı derecede dürüst.

Oturup dinleyin. Rüzgârın sesi, dalganın sesi, martının çığlığı... Hepsi bir koro. Hepsi, "Unutma," diyor. "Sen geldin, sen gideceksin. Ama ben buradaydım ve hep burada olacağım." Deniz, dünyanın en büyük, en eski, en sabırlı monoloğudur. Ve bizler, bu sonsuz hikayenin kıyısındaki kısacık dinleyicileriz.

Hüseyin TURHAL